MAR przyjęty przez Sejm
10 lutego 2017 r. bardzo ważnym dniem dla polskiego rynku kapitałowego – zapisuje się w historii jako dzień, w którym Sejm przyjął ustawę o zmianie ustawy o obrocie instrumentami finansowymi oraz niektórych innych ustaw. Ustawa zmierza do wdrożenia do polskiego porządku prawnego przepisów Dyrektywy MAD a regulacje zawarte w ustawie służyć będą również stosowaniu Rozporządzenia MAR.
Ustawa zmierza do zwiększenia ochrony interesów przy zapewnieniu integralności rynku, m.in. poprzez wzmocnienie uprawnień organów nadzoru niezbędnych do przeprowadzenia postępowań w zakresie nadużyć na rynku oraz zaostrzenie kar za takie nadużycia.
Jeżeli ww. ustawa przejdzie przez Senat bez żadnych poprawek to oznaczać to będzie, że sankcje za naruszenia Rozporządzenia MAR zapisane w polskim ustawodawstwie będą bardzo wysokie, wręcz nieproporcjonalne do rodzimego rynku. Oczywiście mowa o potencjalnej wysokości kar, bo ich praktyczny wymiar będzie zależał od decyzji KNF. Warto jednak już teraz przywołać następujące kwoty: 2.072.800 zł, 4.145.600 zł oraz 10.364.000 zł – będą to maksymalne sankcje jakie będzie mógł nałożyć organ nadzoru na uczestników rynku kapitałowego m.in. odpowiednio za:
– nienależyte wykonanie obowiązku notyfikacyjnego lub dokonanie transakcji w okresie zamkniętym,
– naruszenia w zakresie prowadzenia listy osób mających dostęp do informacji poufnych,
– naruszenia dotyczące informacji poufnych.
Załączniki:
Tekst ww. ustawy, który został przekazany do Senatu
Bartosz Krzesiak
Dyrektor
Tel. kom.: +48 662 028 247 | E-mail: bartosz.krzesiak@navigatorcapital.pl
Mateusz Mucha z Domu Maklerskiego Navigator był gościem poniedziałkowego Parkiet TV. Link do pełnego wywiadu a poniżej podsumowanie wywiadu:
W ubiegłym roku, przy współpracy ze Związkiem Maklerów i Doradców, przepytaliśmy wszystkie polskie instytucje finansowe, które miały za zadanie wskazać młode gwiazdy rynku finansowego. Pan był w TOP10. Jak powinno się planować karierę na rynku finansowym?
Młody człowiek najpierw powinien się zastanowić, co go interesuje. Robienie tego, czym się interesuje jest oczywiście najlepszym rozwiązaniem. Często bywa tak, że młodzi ludzie idą ścieżką, którą wyznaczyli im rodzice, ale nie jest to odpowiednie.
Czyli nic na siłę?
Radziłbym się zastanowić nad tym, jakie są predyspozycje danej osoby.
Jakie trzeba mieć cechy, żeby zostać młodą gwiazdą rynku finansowego?
Wszystko zależy od tego, w jakiej kategorii. Inne cechy liczą się w pracy menedżera, a inne potrzebne są w zadaniach analityka. W pracy menedżera liczy się np. umiejętność zarządzania zespołem. Do moich zadań należy pozyskiwanie emitentów i kompleksowe prowadzenie procesu emisji. Trzeba być poukładanym i mieć wszystko pod kontrolą, a jednocześnie być osobą kontaktową. Cały czas ma się kontakt z emitentami, czy z odbiorcami obligacji.
A w przypadku analityka nie trzeba być osobą szczególnie kontaktową. Dobry analityk musi świetnie czuć rynek, idealnie umieć czytać sprawozdania finansowe spółek i wyłapywać ryzyko, które w danej firmie może drzemać. Można być osobą skrytą, a robić zarazem świetne analizy finansowe.
Kiedy najlepiej nakreślić ścieżkę kariery?
W moim przypadku było to na studiach, gdy zdałem egzamin na maklera papierów wartościowych. Podczas przygotowań zdałem sobie sprawę, że to jest właśnie to, co chcę w życiu robić. Nie chciałem być ani audytorem, ani księgowym, choć jest to popularne wśród studentów finansów i rachunkowości. W trakcie nauki rozpocząłem też pracę i potwierdziło się, że był to strzał w dziesiątkę. Jeśli ktoś wybrał się na studia, które go nie interesują, warto pomyśleć nad zmianą kierunku, żeby nie męczyć się całe życie i nie tracić czasu.
Kiedy zaczął się pan interesować giełdą?
Początki sięgają czasów liceum. Z kolegami tworzyliśmy drużynę, która wystartowała w konkursie, polegającym na inwestowaniu wirtualnych środków.
Z jakim wynikiem?
Z sukcesem, awansowaliśmy do kolejnego etapu.
Na czym polega praca menedżera w DM Navigator, który specjalizuje się w rynku obligacji?
Jesteśmy typowo transakcyjnym domem maklerskim. Głównie zajmujemy się pozyskiwaniem finansowania w formie akcji i obligacji, choć bardziej aktywni jesteśmy na polu obligacji. Rocznie „robimy” około dziesięciu emisji, które są skierowane głównie do instytucji finansowych. Moja praca polega na koordynowaniu procesu emisji obligacji. Od początku do samego końca. Jako początek należy traktować wyszukiwanie potencjalnych emitentów, rozmowę z nimi, próbę przekonania ich, że obligacje to właściwa forma pozyskiwania finansowania, co w obecnych warunkach nie zawsze jest łatwe. Mamy do czynienia z nadpłynnością na rynku bankowym. Gdy spółka osiąga dobre wyniki banki ustawiają się do niej w kolejce z ofertami kredytów. Po znalezieniu emitenta i podpisaniu umowy, należy przygotować cały proces emisji, zanim się wyjdzie do inwestorów.
Jakiej wartości obligacje powinien wypuszczać emitent, żeby do was trafić?
Najczęściej oferujemy emisję w zakresie od 10 mln do 100 mln zł. Jak wspomniałem, emisje kierujemy głównie do inwestorów instytucjonalnych, a te poniżej 10 mln zł są dla takich podmiotów za niskie, ze względu na limit inwestycyjny narzucony prawnie.
Jak wygląda sytuacja na rynku obligacji korporacyjnych?
Na pewno jest to rynek wzrostowy. O hossie raczej nie możemy mówić, bo tempo przyrostu nowych emisji troszkę maleje.
Z czego to wynika? Z nadpłynności w bankach?
To jedna z przyczyn. Taka sytuacja powoduje, że mamy nadreprezentację niektórych branż na rynku obligacji korporacyjnych. Polski rynek jest zdominowany przez deweloperów, spółki windykacyjne i banki. Emitenci z tych branż emitują wciąż coraz więcej obligacji. Jak już ktoś raz spróbuje to najczęściej wypuszcza kolejne serie.
Z drugiej strony, jak już ktoś raz nabył, to zapewne kupuje papiery dalej?
Jeśli spółka wywiązuje się z zapowiedzi, to można się spodziewać, że kolejne emisje obligacji będą zdecydowanie łatwiejsze do przeprowadzenia. Wiarygodność na tym rynku to najważniejsza sprawa.
Czyli najniższe w historii stopy procentowe w Polsce nie są wcale czynnikiem zapewniającym wzrost emisji obligacji korporacyjnych?
Na pewno pomagają, ale nie jest to kluczowe. Polski rynek obligacji korporacyjnych to rynek o zmiennym kuponie. W tej chwili mamy niskie stopy, ale jeśli emitujemy na długi okres, to należy przeanalizować, jak te stopy mogą się poruszać. Podobną sytuację mamy w bankach, które gdy udzielają kredytu, to również ze zmienną stopą procentową. Gdy emitent porównuje kredyt do obligacji, to patrzy na marże, bo WIBOR ma taki sam. Niskie stopy obniżają zarówno koszt kredytu, jak i koszt emisji obligacji. Niska stopa oddziałuje kilkutorowo na deweloperów. Klienci mają tańsze kredyty, deweloperzy mają niższy koszt finansowania, a wielu inwestorów zamiast lokat czy obligacji wybiera zakup mieszkania.
Pojawiła się inflacja, rynkowe stopy prawdopodobnie zaczną rosnąć. Czy może to osłabić rozwój rynku obligacji korporacyjnych?
Jeszcze niedawno WIBOR był powyżej 4 proc. i wtedy również ten segment rynku się rozwijał, choć na pewno te czynniki w jakimś stopniu hamują rozwój. Z drugiej strony, gdy rośnie WIBOR, to już wyemitowane papiery wypłacą więcej, rosną stopy zwrotu z funduszy obligacji korporacyjnych, do których też powinna płynąć gotówka. Wtedy takie fundusze są skłonne obniżać marże dla emitentów, zatem ten efekt może nie być taki jednoznaczny.
W dniu 11 stycznia 2017 r. w Dzienniku Ustaw opublikowano Ustawę z dnia 15 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o rachunkowości wdrażającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/95/UE z dnia 22 października 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże jednostki oraz grupy. W związku z powyższym ww. Ustawa weszła w życie z dniem 26 stycznia 2017 r. a zmiany nią wdrożone w Ustawie o rachunkowości mają zastosowanie po raz pierwszy do sprawozdań sporządzanych za rok obrotowy rozpoczynający się od dnia 1 stycznia 2017 r.
Przepisy dotyczące polityk różnorodności zostały zaimplementowane już wcześniej tj. poprzez nowelę Rozporządzenia w sprawie informacji bieżących i okresowych z dnia 25 maja 2016 r.
Kluczowe zmiany w Ustawie o rachunkowości to:
– w art. 49:
„3. Sprawozdanie z działalności jednostki powinno obejmować również – o ile jest to istotne dla oceny rozwoju, wyników i sytuacji jednostki – co najmniej:
1) kluczowe finansowe wskaźniki efektywności związane z działalnością jednostki;
2) kluczowe niefinansowe wskaźniki efektywności związane z działalnością jednostki oraz informacje dotyczące zagadnień pracowniczych i środowiska naturalnego.”,
„3a. W przypadku gdy istnieje powiązanie pomiędzy wartościami wykazanymi w rocznym sprawozdaniu finansowym a informacjami zawartymi w sprawozdaniu z działalności jednostki, sprawozdanie z działalności jednostki powinno zawierać odniesienia do kwot wykazanych w sprawozdaniu finansowym, a także dodatkowe wyjaśnienia dotyczące tych kwot.”,
„6. Jednostka mała i jednostka mikro mogą nie wykazywać w sprawozdaniu z działalności wskaźników oraz informacji, o których mowa w ust. 3 pkt 2.”;
Ponadto, po art. 49a dodaje się art. 49b w brzmieniu:
„Art. 49b. 1. Jednostka, o której mowa w art. 3 ust. 1e pkt 1–6, będąca spółką kapitałową, spółką komandytowo-akcyjną lub taką spółką jawną lub komandytową, której wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność są spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne lub spółki z innych państw o podobnej do tych spółek formie prawnej, pod warunkiem że w roku obrotowym, za który sporządza sprawozdanie finansowe, oraz w roku poprzedzającym ten rok przekracza następujące wielkości:
1) 500 osób – w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty oraz
2) 85 000 000 zł – w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego lub 170 000 000 zł – w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy
– zawiera dodatkowo w sprawozdaniu z działalności – jako wyodrębnioną część – oświadczenie na temat informacji niefinansowych.
1) zwięzły opis modelu biznesowego jednostki;
2) kluczowe niefinansowe wskaźniki efektywności związane z działalnością jednostki;
3) opis polityk stosowanych przez jednostkę w odniesieniu do zagadnień społecznych, pracowniczych, środowiska naturalnego, poszanowania praw człowieka oraz przeciwdziałania korupcji, a także opis rezultatów stosowania tych polityk;
4) opis procedur należytej staranności – jeżeli jednostka je stosuje w ramach polityk, o których mowa w pkt 3;
5) opis istotnych ryzyk związanych z działalnością jednostki mogących wywierać niekorzystny wpływ na zagadnienia, o których mowa w pkt 3, w tym ryzyk związanych z produktami jednostki lub jej relacjami z otoczeniem zewnętrznym, w tym z kontrahentami, a także opis zarządzania tymi ryzykami. (…)”
W sytuacji gdy podmioty mają wdrożoną politykę w ww. obszarach powinny to odpowiednio przedstawić w treści sprawozdania z działalności, natomiast w przypadkach gdy podmioty nie posiadają danej polityki to powinny postąpić zgodnie z zasadą „comly or explain”.
Należy również pamiętać, iż kryteria zapisane w art. 49b ust. Ustawy o rachunkowości należy rozpatrywać w okresie dwuletnim. Przykładowo przy publikacji raportu rocznego za 2017 r. (publikacja w 2018 r.) zobligowane do ww. dodatkowych ujawnień będą podmioty, które łącznie spełniły kryteria dwuletnie tj. odpowiednio za 2017 r. a także za 2016 r.
Załączniki:
